Er zitten meer mensen in een sociaal isolement dan je denkt!
Niet enkel oudere mensen, die hun dierbaren hebben verloren om hun heen, leven in een sociaal isolement. Dit komt in alle leeftijdscategorieën voor! Onder kinderen, tieners, jong volwassenen, volwassenen, werkenden, uitkeringsgerechtigden, alleenstaanden, ouders met kinderen, en uiteraard ook ouderen. In elke leeftijdscategorie komt het sociale isolement meer voor, dan vaak wordt vermoed.
Lees verder voor mijn persoonlijke verhaal en hoe je in een isolement beland.
Hoe beland je in een sociaal isolement?
De redenen hiervoor kunnen divers zijn. Een of meerdere verhuizingen, een scheiding die de vriendengroep verdeeld, het alleen opvoeden van kind(eren), verlegenheid, teveel werken, ziek zijn, het wegvallen van naasten, etc. Voor je het weet, merk je dat je er zo goed als alleen voor staat en dan is de weg terug vaak lastig.
Mijn persoonlijke isolement
Ja, ik spreek uit persoonlijke ervaring, met een mix van hierboven genoemde oorzaken als reden. Door vele verhuizingen in mijn leven, over meerdere plaatsen en zelfs provincies zijn telkens contacten verwaterd. Uiteindelijk belandde ik voor de liefde nu 15 jaar geleden ongeveer in het Oost Brabantse land. Hoe gastvrij Brabanders ook lijken, het is toch best lastig om echt ‘binnen’ te komen, als buitenstaander. Daarbij heb ik meerdere zware depressies meegemaakt in deze 15 jaar, en dan ben je niet de meest toegankelijke persoon om te socializen. De vrienden die er waren in mijn eerste relatie, gingen niet mee naar de relatie die daarop volgde en lieten een hiaat. Het feit dat mijn ex-man erg graag op zichzelf was buiten werktijden, hielp ook niet mee. Tel daar nog een scheiding bij op en voor mij nu het alleen opvoeden van Riana en mijn sociale isolement is compleet. We wonen nu sinds kort in een dorp, waar ik niemand ken en hoewel de contacten tot nu toe spontaan zijn buiten op straat, zie ik niet direct daarmee mijn sociale isolement verdwijnen.
Uit ervaring weet ik dat het heel veel moeite kost om contacten op te bouwen en sommigen lijken waardevol en blijken dan toch minder solide, als eerder ingeschat. Vaak is het over zodra de andere kant niets meer eraan heeft. Mijn ervaring is, dat mensen vooral kijken naar wat ze eraan hebben, wat het ze oplevert. Nu is dat deels logisch, maar de maatschappij is best aan het verharden. De uitzonderingen daargelaten, is het veelal een ‘neem’ cultuur geworden en als gever is het dan best lastig daarin je weg te vinden, zonder telkens op de blaren te zitten. Ik ben daardoor wat terughoudender geworden. Hierdoor ontstaan wat later contacten, maar uiteindelijk wel meer blijvende contacten.
Door open en eerlijk te schrijven, dat ik in een sociaal isolement zit, hoop ik dat anderen zich realiseren dat ze hierin niet alleen zijn. Het kan eenieder overkomen indien de verkeerde mix van omstandigheden zich voordoen en het is zeker niet iets waar je je voor moet schamen.
